اَشی‌یَشت: اَرْت‌یَشت/ اَرْد‌یَشت. هفدهمین یشت و یکی از یشت‌های کهن اوستا که در بزرگداشت و ستایش اَشی/ اَرْت/ اَرْد ایزدبانوی دارایی و فراوانی و نگاهبان شکوفه‌های بهاری سروده شده است. این نام در گاثای زرتشت نیز آمده است. اَشی‌یشت دارای ۱۰ بخش یا کرده و ۶۲ بند است. اما بسیاری از این بندها در دوره‌های جدیدتر به متن اصلی افزوده شده‌اند. افزوده‌های احتمالی جدیدتر عبارتند از بندهای ۲، ۳، ۵، ۱۵ تا ۲۲، ۴۴ تا ۶۲. برخی از بخش‌های اشی‌یشت به این قرار است: «می‌ستاییم اَشی نیک را، شهریار بزرگوار خوش‌فراز را؛ آن نیرومند، بهره‌بخش، درمان‌گر، بسیار هوشمند و توانا را، او که به خوبی ستوده شده، او که چرخ‌های گردونه‌اش بر خروشنده است. ای اَشی نیک! ای اَشی زیبا! ای اَشی فروغمند! ای که با فروغ خود شادی می‌افشانی، ای اَشی! ای که فَرّ نیک می‌بخشایی به مردانی که تو همراهشان هستی. از آن خانمان بوی خوش و سازگاری و دوستی استوار بر می‌آید؛ از آن خانمانی که تو ای اَشی نیک در آن گام می‌نهی.

برای متن کامل مقالات به نسخه چاپی کتاب مراجعه نمایید.