اَشتاد: اَرَشْتات و اَرشتی (اوستایی)/ اَرشْتاد (پهلوی). ایزدبانوی راستی و درستی و ترازودار روز واپسین که در اوستای نو از او با صفت‌های گیتی‌فزا و جهان‌پرور یاد می‌شود. هجدهمین یشت اوستا با نام اشتادیشت متعلق به این ایزدبانو است. نام روز بیست و ششم از ماه (برج) خورشیدی در گاهشماری‌های ایرانی.