سَکا: و سَکَه (فارسی باستان)/ شاکقَه (عیلامی)/ گیمیری (بابلی). سرزمین و مردمانی در پهنه‌ای گسترده از شمال دریای سیاه تا شمال دریای کاسپین/ مازندران تا شرق آسیای میانه و گاه تا افغانستان و سیستان. سکاییان به شاخه‌های گوناگونی همچون سَرمَت و ماساژت تقسیم می‌شدند. سکاییان به یکی از شاخه‌های زبان‌های ایرانی که زبان سکایی نامیده می‌شود، تکلم می‌کردند. آنان مردمانی عمدتاً کوچ‌رو بودند و در ساخت اشیای فلزی مهارت داشتند.

کتزیاس آورده است که داریوش در حمله به سرزمین سکاییان غربی (کالسِدونی‌ها) دستور داد تا خانه‌ها و معابد آنان را ویران کنند و به آتش بکشند. او همچنین آورده است که باقیمانده آنان در زمان خشیارشا محاصره و قتل‌عام شدند (کتزیاس، ص 57 و 66).