خُدای‌نامه: نامه باستان. کتاب یا کتاب‌هایی به زبان پهلوی در شرح تاریخ و پادشاهان ایران و رویدادهایی که در زمان‌های مختلف رخ داده است. خدای‌نامه‌ها را معمولاً خاندان‌های بزرگ نگهداری و رونویسی می‌کردند.
به نظر می‌رسد که خدای‌نامه روایت غیرزرتشتی سرگذشت ایران بوده و تا حد زیادی از حوزه دسترسی و نفوذ موبدان برکنار بوده است. امروزه هیچ نسخه مستقیمی از خدای‌نامه‌ها در دسترس نیست اما بسیاری از تاریخ‌نگاران سده‌های نخستین هجری به آن کتاب‌ها و یا ترجمه عربی آنها (از ابن‌مقفع) دسترسی داشته‌اند. خدای‌نامه‌ها مأخذ اصلی مؤلفانی همچون حمزه اصفهانی، طبری، مسعودی، ابن‌قتیبه، ثعالبی و از جمله فردوسی بوده است. مأخذ یا یکی از مآخذ فردوسی در سرایش شاهنامه، نسخه‌ای از خدای‌نامه بوده است.
